Ranveig R

[april 06;) + mai 09*]

ser du er her inne nå, så nytter sjangsen til å spørre deg et spm, håper det er greit:) Av det jeg har sett deg skrive her inne respekterer jeg og stoler på synspunktene dine. Så i et innlegg hvor du svarte ang. grining før innsovning, at du synes det er greit og ikke ta barnet opp etter å ha lagt det i senga, så lenge barnet blir trøstet og kost på. Jeg er forøvrig i utg.punktet mot alt som heter skrikekurer, og velger å gi mye nærhet og kos. Men er samtidig for å skape levelige rammer for heimen, så vil lære gutten min til å sovne selv i senga, men uten å ta vekk tryggheten hans. Så er spm mitt, tror du det er greit å starte med det å være konsekvent på å ikke ta han opp nå selv om gutten er 4 mnd, eller er det for tidlig? Hvor lenge synes du han kan grine før jeg evnt tar han opp og gir kos?

Har ikke vært konsekvent på dette til nå, tar han opp om han griner i mer enn 2 min, selv om jeg vet han er mett osv. Og tror bare det gjør alt verre, da lærer han jo at om jeg bare skriker lenge nok tar mamma meg opp....

Vet dette er vanskelig å svare på, og at magefølelsen er viktig her, men hvis jeg skal kun følge den og ikke hodet blir jeg usikker. Og tror det er viktig å være konsekvent med dette.

Dette ble langt (jeg er visst ikke så god på å korte ned innlegg:), men i utgangspunktet spør jeg bare om:

1. Er det for tidlig?

2. Hvor lenge kan han grine MED kos og synging og trøst og stryking uten å tas opp?

 

Tusen takk om du kan svare meg! Ville ikke spørre generellt her inne, for har bestemt meg for en strategi, og vil derfor unngå innspill utover dette.

[Ranveig R]

Hei!

 

Sjølvsagt kan eg komme med innspel, så får du velge sjølv om du vil høyre på deg eg har å seie )

 

Når babyen din berre er 4 mnd gamal, er han for liten til å forstå konseptet handling og konsekvens. Altså, er han for liten til å skjøne at "viss eg berre skrik lenge nok, så kjem mamma inn og tar meg opp". Vi begynte ikkje å vere (ganske) konsekvente på legginga før guten vår var rundt 6 mnd. Før den tid er dei for små til å "utnytte situasjonen" og viss babyen skrik då, så er det ein grunn til det.

 

Då vi først begynte med det å ikkje ta han opp igjen lot vi han grine til han sovna. Som regel tok/tar det mellom 2 og 10 minutt. Viss det går veldig lang tid, og vi ser at han ikkje er trøtt, tar vi han opp igjen. Eg synest ikkje han skal "lide" for at vi har lagt han før han blei trøtt nok, om du skjønar. Då legg vi han igjen etter ein halvtimes tid.

 

Eg trur nok eg ville venta litt. Eller, du kan jo godt prøve, men eg ville ikkje latt han ligge og grine (sjølv med kos) så lenge når han er så liten. Viss han roar seg i løpet av nokre få minutt er det jo greitt, men eg hadde ikkje villet holdt på lenge. Han lærer ikkje uvaner av å bli tatt opp når han er så liten.

[april 06;) + mai 09*]

Taff for flott svar! Da venter vi med all konsekvenshandling til han er passert 6 mnd:) Fikk nesten dårlig sammvittighet for at jeg har latt han grine to minutter mens jeg har kost de siste kveldene uten å ta han opp hvis han er for liten for dette, men får da prøve å ta det med sunn fornuft. Tviler vel på at han har fått varige mén av det..

Synes ikke det er lett å vite hva som er det beste å velge som foreldre alltid, men så skal det vel ikke være så enkelt heller.. Og så får vel det viktigste være at en gjør så alleralleraller best en kan;)

 

Takk for svar, og ha en fin dag;-D

 

[Ranveig R]

Det går heilt sikkert fint å la han grine i nokre minutt, guten vår sovna/sovnar sjeldan/aldri utan å grine eit par minutt, enten han ligg i senga si eller i armane våre. Men ein må jo sjå det an på gråten. Er det småsutring lar eg han ligge litt. Eg ville berre ikkje latt han hyle lenge.

[Anonym bruker]

Ranveig R, er d sikker på at barn ikke kan forstå konseptet handling og konsekvens tidligere enn 6 mdr alder? Jeg hadde samme problemstilling som hovedinnlegger og spurte helsesøster, da var jenta mi 3 mdr., og hun ba oss ikke ta henne opp når hun gråt slik at hun ikke skulle lære at det hjalp å gråte.

Så det har vi holdt oss til, men når hun gråter bøyer jeg meg helt ned til henne slik at vi er kinn mot kinn og koser og nynner. Hjelper det og. Ble bare litt forvirret/i tvil nå når du påstår at det er ved 6 mdr alder at de begynner å bli såpass "utspekulerte" at de gråter for å bli tatt opp.

[Ranveig R]

Eg går ut ifrå at det ikkje er nokon som kan seie med 100% sikkerhet kva som forgår inne i hovudet til ein 3 mnd (eller 6 mnd for den saks skyld) baby. Og sjølvsagt vil dette - som alt anna - variere frå baby til baby. Eg snakkar ut ifrå det eg har lest i bøker om barns utvikling, og det eg har høyrd frå helsesøster. Men her inne ser vi jo nesten dagleg døme på at helsepersonell er ueinige med kvarandre, så det blir vel opp til kvar og ein kva ein vil ta med seg, og kva ein vil la ligge.

 

Når det gjeld sonen vår, så er det først dei par siste månadene at eg har merka at JA, no skrik han berre fordi han veit at då kjem vi inn til han. Han er snart 11 mnd. Men det er klart at andre babyar kan vere "smartare" enn min ;o)

 

Uansett synest eg definitivt ikkje det gjer noko at ein baby blir vant til at foreldra kjem inn til den når den skrik. Så lenge babyen ikkje har eit utvikla språk så kan den ikkje forklare kva den vil, anna ved skriking. Så blir det opp til foreldra å tolke skrikinga. Sjølv om guten vår har begynt å forstå korleis enkelte ting her i verda fungerar, synest eg det framleis er viktig å sjå til han når han skrik, og vi har valgt å ikkje la han grine seg i søvn. Sjølv om grunnen til at han grin kanskje er at han berre er selskapssjuk. Då han var yngre tok vi han opp og holdt han når han skreik, no sit vi ved senga hans og stryk/klappar på han til han roar seg ned. Og eg ser ikkje noko gale med det. Det vil sjølvsagt alltid vere folk som er ueinige i den måten vi velger å gjere ting på, men det er jo opp til den enkelte å finne ut kva som fungerar for sin familie.

 

Eg sjølv veit i alle fall nesten ingen ting i verda som er bedre enn at nokon (no for tida helst mannen min...) sit og "passar på meg" når eg sovnar, spesielt viss eg ikkje føler meg heilt bra. Og eg/vi velger å la sonen vår få kjenne den same tryggleiken, sjølv om han kanskje skrik berre for å få det sånn og ikkje fordi han har vondt nokon stad...