Forvirra og usikker....

[Anonym bruker]

Mandag forge veke har eg gått nokon dagar å vore litt uvel, men har tenkt det kjem pga mensen er like rundt hjørnet.

Hadde en test liggande frå en anna gang. å den var positiv. Følelsen var veldig blanda da eg alltid har ønsket meg barn, men har villet vente, å fått med han på lasset, siden han virkelig ikkje har hatt lyst på barn nå.

Kjæresten min jobba vekke so tørte ikkje seie noko til han da eg veit kor han står henne i denne samanhengen.

 

Eg tok en ny på torsdag da eg fortalte han om mine mistanker. Den var og positiv.

Fredag kunne han fortelle meg at det var ikkje aktuelt for han. At han ikkje hadde levd livet enda.

 

Ja, han jobber veldig masse. Kanskj meir enn dei fleste på 23år. Men vi har jo eit sunnt og godt forhold slik det er idag:) Nokon daga kunne eg sjølvsagt tenke meg at han var her meir, men prøva da å glede meg over at han snart kjem heim:) Slik har vi vel alle det iblandt.

 

Eg har bestandig sagt at eg aldri kjem til å gjennomføre ein abort, men mindre det er ein virkelig god grunn... å no står eg her. Usikker som eg aldri har følt meg. Han meina heilt klart at abort er den rette løysninga.

Medan eg prøve å finne positive sider slik at det skal fungere for oss begge, samen med ein liten i livet voras. Vi har idag vore sammen i 2år, så når barnet kommer har vi vore sammen meir enn 2,5år.

 

Han blir 24 før barnet kommer, å eg blir det rett i etterkant.

Han seie han ikkje kjem til å gå frå meg om eg ikkje klare å ta abort....men har aldri kjendt meg so ulykkelig/ensom nokon gang.

Eg kjenne sjølv at det vil bli meget vanskelig for meg å ta abort, da eg har tanter som har gjort det, å de angrer den dag idag. å aldri kjem til å klare sjå for meg noko anna enn eit barn vi kunne hatt, men på samme tid vil eg se hans lykke og. Han meina vi må bli nærare 30 før vi får barn, men ka om vi ikkje kan få fleire?

 

Har også ironisk nok en venninde som det viser seg har termin ca 2-3 uker før meg....å tru det vil bli tungt å se henne lykkelig å glad med sitt barn å tenke på at nå kunne eg også hatt mitt!! <3 :/

 

Nokon her som dela liknande situasjon??

 

Hilsen frå ei som er meget fortvilet og forvirret...!

[Anonym bruker]

Du vil aldri angre på å beholde barnet...

 

Om det var utrolig viktig for din samboer å ikke få barn nå, skulle han ha tatt hensyn til det med tanke på prevensjon...

 

Har man sex kan man få barn... sånn er det.... Har man sex bør man også til en viss grad være modne for å få barn....

 

han har 9 måneder å venne seg til det på. og når det er sagt så finnes det ikke et riktig tidspunkt å få barn på.

 

vær glad for at du skal bli mor, ikke bekymre deg.

du må bare la samboer få litt tid til å komme over sjokket på.

Hold på ditt standpunkt i forhold til abort, ikke la deg rikke nå. Det er viktig å stå for egne verdier, også når situasjonene kommer der man trenger å huske egne verdier.

 

å få et barn er ikke verdens undergang :-) Jeg har aldri hørt om noen som agrer... Det må i så fall være helt spesielle tilfeller.

[Anonym bruker]

Jeg hadde ikke ventet til jeg var 30 med å få barn. det er bedre å få barn tidlig, når du har mye mer overskudd og ikke er blitt så 'låst' i livet med tanke på jobb, karriere osv. Barn er krevende, og det er stor fordel å være unge foreldre.

[Anonym bruker]

Jeg er enig med deg!! IKKE ta abort! Ingen kan fortelle deg hva du skal gjøre med kroppen din, spesielt ikke noe du tror du kommer til å angre på i ettertid! Søsteren min ble gravid ved et "uhell" og barnefaren sa han skulle forlate henne hvis hun ikke tok abort. Hun har alltid vært i mot abort, så det kom ikke på tale!! I dag er barnet 1,5år og barnefaren er der fortsatt. Det var noe turbulens i forholdet en periode, men det har de fått snakket ut om og nå er de lykkelige og han gjør alt for den lille. Min tanke er at gutter trenger lenger tid enn oss jenter på å venne seg til tanken på en graviditet.

Gi han tid, kanskje snakk om alt det koselige fremtiden kan bringe for dere 3 som en familie.

[Mummimamma<3]

Eg er sikker på din sambuar vil endre meining om du gir han tid. Det er nytt og skummelt, og lettare for han å tenkje slik då han faktisk ikkje går å kjenner det på kroppen.

 

Om han verkeleg bryr seg, vil han ikkje klandre deg for dette barnet, men nokon kan vere litt feige i starten, og då er det viktig å gi han litt tid. Du kan inkludere han i svangerskapskontrollar og ultralyd. Kanskje vil farskjenslen kome meir på plass dersom han får noko konkret å forhalde seg til

 

Dette klarer de! Eg er ikkje meir enn 24 år og har allereie mitt andre barn på veg! Panikken slår dei fleste i starten uavhenge alder.

 

Lukke til! <3

[*frah..tillykke*<3]

Tusen takk for koslige svar:)

 

Ja, eg håper at han kan endre litt mening, slik at eg slepp kjenne på den "skyld" følelsen hele tiden.

Eg vil jo helt klart det beste for oss begge. å er redd om eg tek det vekk at det ikkje kjem til å bli så koslig å være kjæresten min i ettertid, å da har eg mistet de begg to...:/

 

Ta han med har vore tanken, men han seie han får heilt panikk. Har ikkje vore til første legetime heller grunna eg ikkje klare slappe av...å finne rette tidspunktet. Men han får panikk berre av tanken seie han.

 

å at det er veldig uaktuelt...

 

Men eg har alltid lurt på det der da....med hva de legge i ordet KLAR. For når blir du noen gang "klar" for og legge ego livet på hylla å ta seg av flere, å i min verden vil det egoet bli større å større jo eldre vi bli å jo lenger vi har vore aleine.

 

For min del har eg alltid vore" klar" for barn, å har alltid settt på det som den største gave man kan få??:/ er jo ingen selfølge å kunne få barn??:/ Har en tante som har ett barn, å pga mange aborter har henne måtte klare seg med den ene ho fekk.

[Anonym bruker]

Synes du skal gå for magefølelsen din, og det du mener er riktig for deg, nemlig å beholde barnet! Å få barn er en fantastisk opplevelse, og når den lille først har kommet så tipper jeg at selv kjæresten din får en annen mening Jeg lover deg en ting: -du kommer ikke til å angre!! Ønsker deg masse lykke til uansett hva du skulle velge!

[*frah..tillykke*<3]

Ja... Eg var idag på tilig ul, å fekk vite eg har blitt gravid etter eg trudde sjølv. er bare 7, å eg trudde eg var 8+3ca.

Så eg tru det var meininga at ditta skulle skje, å at det som skjer har meining.

Men han har gitt meg valget mellom han å barnet. å meina eg kan ikkje være glad i han viss eg velger barnet framfor han/oss...

 

så her sitter eg asso...ikkje noko eg kan gjere, for eg vil ikkje ta det vekk, det veit eg ikkje om eg kan takle i seinare tid...

[Lalina]

Da synes jeg du skal beholde barnet uansett....er du så sikker på at du ønsker å beholde så vil du høyst sannsynlig angre deg resten av livet hvis du ikke får barnet. mange menn får litt panikk når de får beskjed om at de skal bli pappaer men det er mange av dem igjen som blir flotte fedre når de får modnet tanken litt.

 

Det finnes ingen kjærlighet som den du vil oppleve mellom deg og barnet ditt. lykke til

[*frah..tillykke*<3]

Ja det er vel det som for meg blir rett...!! Så eg er vel egentlig bestemt. Håper så får eg berre håpe han tru seg saman å vil dele den vesle sammen med meg<3

[*SommerFrisk*]

Mandag forge veke har eg gått nokon dagar å vore litt uvel, men har tenkt det kjem pga mensen er like rundt hjørnet.

Hadde en test liggande frå en anna gang. å den var positiv. Følelsen var veldig blanda da eg alltid har ønsket meg barn, men har villet vente, å fått med han på lasset, siden han virkelig ikkje har hatt lyst på barn nå.

Kjæresten min jobba vekke so tørte ikkje seie noko til han da eg veit kor han står henne i denne samanhengen.

 

Eg tok en ny på torsdag da eg fortalte han om mine mistanker. Den var og positiv.

Fredag kunne han fortelle meg at det var ikkje aktuelt for han. At han ikkje hadde levd livet enda.

 

Ja, han jobber veldig masse. Kanskj meir enn dei fleste på 23år. Men vi har jo eit sunnt og godt forhold slik det er idag:) Nokon daga kunne eg sjølvsagt tenke meg at han var her meir, men prøva da å glede meg over at han snart kjem heim:) Slik har vi vel alle det iblandt.

 

Eg har bestandig sagt at eg aldri kjem til å gjennomføre ein abort, men mindre det er ein virkelig god grunn... å no står eg her. Usikker som eg aldri har følt meg. Han meina heilt klart at abort er den rette løysninga.

Medan eg prøve å finne positive sider slik at det skal fungere for oss begge, samen med ein liten i livet voras. Vi har idag vore sammen i 2år, så når barnet kommer har vi vore sammen meir enn 2,5år.

 

Han blir 24 før barnet kommer, å eg blir det rett i etterkant.

Han seie han ikkje kjem til å gå frå meg om eg ikkje klare å ta abort....men har aldri kjendt meg so ulykkelig/ensom nokon gang.

Eg kjenne sjølv at det vil bli meget vanskelig for meg å ta abort, da eg har tanter som har gjort det, å de angrer den dag idag. å aldri kjem til å klare sjå for meg noko anna enn eit barn vi kunne hatt, men på samme tid vil eg se hans lykke og. Han meina vi må bli nærare 30 før vi får barn, men ka om vi ikkje kan få fleire?

 

Har også ironisk nok en venninde som det viser seg har termin ca 2-3 uker før meg....å tru det vil bli tungt å se henne lykkelig å glad med sitt barn å tenke på at nå kunne eg også hatt mitt!! <3 :/

 

Nokon her som dela liknande situasjon??

 

Hilsen frå ei som er meget fortvilet og forvirret...!

 

 

At han ikke hadde levd livet enda...? Livet ER jo barna våre! Du vil aldri angre,, ikke han heller når nurket først er her <3

[*SommerFrisk*]

Mandag forge veke har eg gått nokon dagar å vore litt uvel, men har tenkt det kjem pga mensen er like rundt hjørnet.

Hadde en test liggande frå en anna gang. å den var positiv. Følelsen var veldig blanda da eg alltid har ønsket meg barn, men har villet vente, å fått med han på lasset, siden han virkelig ikkje har hatt lyst på barn nå.

Kjæresten min jobba vekke so tørte ikkje seie noko til han da eg veit kor han står henne i denne samanhengen.

 

Eg tok en ny på torsdag da eg fortalte han om mine mistanker. Den var og positiv.

Fredag kunne han fortelle meg at det var ikkje aktuelt for han. At han ikkje hadde levd livet enda.

 

Ja, han jobber veldig masse. Kanskj meir enn dei fleste på 23år. Men vi har jo eit sunnt og godt forhold slik det er idag:) Nokon daga kunne eg sjølvsagt tenke meg at han var her meir, men prøva da å glede meg over at han snart kjem heim:) Slik har vi vel alle det iblandt.

 

Eg har bestandig sagt at eg aldri kjem til å gjennomføre ein abort, men mindre det er ein virkelig god grunn... å no står eg her. Usikker som eg aldri har følt meg. Han meina heilt klart at abort er den rette løysninga.

Medan eg prøve å finne positive sider slik at det skal fungere for oss begge, samen med ein liten i livet voras. Vi har idag vore sammen i 2år, så når barnet kommer har vi vore sammen meir enn 2,5år.

 

Han blir 24 før barnet kommer, å eg blir det rett i etterkant.

Han seie han ikkje kjem til å gå frå meg om eg ikkje klare å ta abort....men har aldri kjendt meg so ulykkelig/ensom nokon gang.

Eg kjenne sjølv at det vil bli meget vanskelig for meg å ta abort, da eg har tanter som har gjort det, å de angrer den dag idag. å aldri kjem til å klare sjå for meg noko anna enn eit barn vi kunne hatt, men på samme tid vil eg se hans lykke og. Han meina vi må bli nærare 30 før vi får barn, men ka om vi ikkje kan få fleire?

 

Har også ironisk nok en venninde som det viser seg har termin ca 2-3 uker før meg....å tru det vil bli tungt å se henne lykkelig å glad med sitt barn å tenke på at nå kunne eg også hatt mitt!! <3 :/

 

Nokon her som dela liknande situasjon??

 

Hilsen frå ei som er meget fortvilet og forvirret...!

 

 

..Og bare for å tilføye; Det er ingen selvfølge at dere ved en senere anledning vil få til å lage barn. Ha det i bakhodet. Og da vil dere uansett angre resten av livet.

[*frah..tillykke*<3]

Mandag forge veke har eg gått nokon dagar å vore litt uvel, men har tenkt det kjem pga mensen er like rundt hjørnet.

Hadde en test liggande frå en anna gang. å den var positiv. Følelsen var veldig blanda da eg alltid har ønsket meg barn, men har villet vente, å fått med han på lasset, siden han virkelig ikkje har hatt lyst på barn nå.

Kjæresten min jobba vekke so tørte ikkje seie noko til han da eg veit kor han står henne i denne samanhengen.

 

Eg tok en ny på torsdag da eg fortalte han om mine mistanker. Den var og positiv.

Fredag kunne han fortelle meg at det var ikkje aktuelt for han. At han ikkje hadde levd livet enda.

 

Ja, han jobber veldig masse. Kanskj meir enn dei fleste på 23år. Men vi har jo eit sunnt og godt forhold slik det er idag:) Nokon daga kunne eg sjølvsagt tenke meg at han var her meir, men prøva da å glede meg over at han snart kjem heim:) Slik har vi vel alle det iblandt.

 

Eg har bestandig sagt at eg aldri kjem til å gjennomføre ein abort, men mindre det er ein virkelig god grunn... å no står eg her. Usikker som eg aldri har følt meg. Han meina heilt klart at abort er den rette løysninga.

Medan eg prøve å finne positive sider slik at det skal fungere for oss begge, samen med ein liten i livet voras. Vi har idag vore sammen i 2år, så når barnet kommer har vi vore sammen meir enn 2,5år.

 

Han blir 24 før barnet kommer, å eg blir det rett i etterkant.

Han seie han ikkje kjem til å gå frå meg om eg ikkje klare å ta abort....men har aldri kjendt meg so ulykkelig/ensom nokon gang.

Eg kjenne sjølv at det vil bli meget vanskelig for meg å ta abort, da eg har tanter som har gjort det, å de angrer den dag idag. å aldri kjem til å klare sjå for meg noko anna enn eit barn vi kunne hatt, men på samme tid vil eg se hans lykke og. Han meina vi må bli nærare 30 før vi får barn, men ka om vi ikkje kan få fleire?

 

Har også ironisk nok en venninde som det viser seg har termin ca 2-3 uker før meg....å tru det vil bli tungt å se henne lykkelig å glad med sitt barn å tenke på at nå kunne eg også hatt mitt!! <3 :/

 

Nokon her som dela liknande situasjon??

 

Hilsen frå ei som er meget fortvilet og forvirret...!

 

 

..Og bare for å tilføye; Det er ingen selvfølge at dere ved en senere anledning vil få til å lage barn. Ha det i bakhodet. Og da vil dere uansett angre resten av livet.

Ja det er jo det eg er aller mest redd for av alt, at vi ikkje skal få barn igjen!!

Nei eg og mener leve livet er en fjern påstand!! For da tenker eg at grunnen er han ikkje er glad i meg, å da er han kanskje ikkje verdt det uansett!!

Ja eg håper virkelig det vil gå seg til å at han vil ta til fornuft å se kor bra vi kan få det...!!:)evt kor bra vi får det:)