Mannen vil ikkje meir.........

[helixxx]

Grrrrrr! Mannen min vil ikkje prøve meir. Eg meinar at han ikkje kan trekke seg no. Han meinar "at det aldri er for seint å snu". Blir gal. Det er jo eit til barn eg treng for å komme meg oppigjen. Eg MÅ prøve meir. Han meinar eg er egoistisk. Eg meinar han er egoistisk. Fleire som har vore ute for dette? Eg er redd eg går inn i ein djup depresjon om han ikkje ombestemmer seg. Føler at eg ikkje kan tilgi han for dette. Tikktakk. Tida går og om nokre år er det for seint. Er eg for streng? Veit ikkje om eg orkar å ha sex lengre.......assosierar jo det no med å lage babyar. Og det vil han ikkje. Føler meg utruleg tåpeleg og barnsleg, men eg styrer liksom ikkje tankane lengre. Dei er baby-fokusert 24-7....samtidig har eg og mannen min det veldig bra ellers!

 

Det høyrer til saka at både han og eg skal begynne nye jobbar og at han derfor synest det passar dårleg. Men....det vil jo alltid passe dårleg. Og skal man la jobben gå framfor familien????

 

Har time for utredning om 1 veke. Er jo ikkje vits i at eg går gjennom dritet om eg likevel ikkje får sjansen igjen.................

[Anonym bruker]

uff da, kanskje hans måte og takle alt på?

 

syns du burde ta utredningen uansett for din egendel. da slipper du gå å lure.. hvis han blir med til utreding og du sier at det ikke er noe press te baby, men du vil bare teste deg så du har gjort det.. kanksje når han får prata med fagfolk, og han får høre at de fleste klarer å få barn etter utredningen, kanksje han da ombestemmer seg? gi han litt plass og tid. ikke press han formye for da kan man dytte de bort...

 

kan hende han har satt seg i vranglås for han er redd for hvordan du kommer til å takle en sa til?

 

det jeg har sakt hvertfall da er at jeg kommer ikke til å bli ordentelig lykkelig igjen før jeg får et barn. jeg føler meg lykkelig når han kysser meg og holder meg. men ellers føler jeg meg tom og ulykkelig. og sånn er det bare for øyeblikket...

[helixxx]

Takkl Anonym. Det er akkurat slik eg føler det: at eg ikkje blir skikkeleg lykkeleg før eg har eit barn i armane mine igjen.

 

Og: takk for støtte. Eg har 2 barn frå før (heldigvis) og i eit anna forum her inne vart eg kritisert for å ikkje fokusere på dei barna eg hadde og å tenke på dei9 som ikkje har barn i det heile tatt. Eg TENKER på deI! Og eg er så glad for mine 2 barn. Det er sikkert vansklegar å takle abort etter abort utan å fullføre eit svangerskap, men sorga er jo den same!

 

[Tobarnsmor i desember]

Folk skal ikkje kritisere når dei ikkje veit kva dei snakkar om.... Det nyttar ikkje akkurat å tenke på korleis "andre har det" når ein slit med å handtere sine eigne utfordringar. Det blir ikkje mindre trist å misse gong på gong fordi om andre slit med andre ting. Eg og har eit barn frå før. Det gjorde ikkje spontanabortane enklare.

 

Sjå no til å få den utredninga. Kanskje du får nokre svar i det minste.

Får du hjelp psykisk? I mitt tilfelle fann eg ut at det vart veldig viktig å ha andre enn kjærasten min å prate med også. Han hadde jo sine skuffelsar og var fortvila for situasjonen. For oss som går gjennom hormonhelvetet og blir mørbanka fysisk gong på gong utan resultat er det ikkje berre ei mental greie, men det mentale er jo og viktig. Kanskje den depresjonen du føler er på veg bør adresserast uansett? Eg var liiivredd då eg vart gravid for 5. gong. Kjende at misser eg dette barnet og, går eg opp i liminga. Det var kjempenyttig å ha psykolog å snakke med.

 

No går det vegen for meg denne gongen. Er i veke 30, og alt er vel. Har stukke over 200 sprøyter med blodfortynnande og har mage som ein narkoman, men guten lever!

 

Kan det forresten vere at mannen din er redd for at dei skal byrje å utrede han også???

[Drømmen om 2 små oppfylt]

Uffda, skjønner det er masse følelser i sving hos deg nå. Men utredning synes jeg uansett du skulle gå på. Hvis dere bare har sex for å lage babyer, så hadde det kanskje vært greit for deg å la vær å ha sex en stund. Få gleden tilbake som kjærester, før dere setter i gang med ny baby? Det blir jo ikke akkurat mer tid til dere to sammen med en ny baby i huset.

 

Jeg opplevde 4 sa/ma på ett år (har heldigvis ett barn fra før). Tenkte også at klokken tikket for nummer to, men gynekologen min sier at ting er annerledes i dag enn de var før. Mange føder nå langt opp i 40-årene, og jeg ser av profilen din at du er to år yngre enn meg. Så kanskje du ikke trenger uroe deg så mye for den biologiske klokka? Du har tid. Og om mannen setter foten ned akkurat nå, så er det vel mye mulig at det endrer seg når dere begge to har fått overskuddet tilbake, og sa/ma mer på avstand?

 

Masse lykke til på utredningen!

[helixxx]

Tusen takk alle saman.

 

Vil og legge til at når eg les mitt eige innlegg verkar eg utruleg egoistisk..........det er vel sannsylegvis eit hint om at eg ikkje har klart å bearbeide alr dette enno......

 

Uansett: takk til dåke alle!

[Drømmen om 2 små oppfylt]

Kjære Helixxx, du er ikke egoistisk, det synes jeg ikke du skal tenke. Er tøft nok å gå gjennom dette uten å skulle få dårlig samvittighet for "forbudte følelser". Det er mye å bearbeide følelsesmessig, men det blir bedre med tiden.

 

Stor klem til deg, og en baby til kommer nok til deg med tiden!

[Lille diamant]

Kjære helixxx!

 

Får helt vondt av å lese det du skriver forstår at dette må være kjempe vanskelig for deg/dere, for det tar virkelig på å gå gjennom så mye vondt på kort tid..! Og det virker menigsløst å gå gjennom en utredning om mannen ikke vil lenger. Men har tro på det de andre skriver her, at han kanskje ombestemmer seg når han får litt tid på seg. For det er nok traumatisk for mennene og, når deres kjære mister ett/flere felles barn. Min mann sier ikke så veldig mye om sin sorg, men han har innrømmet nå at abortene har gått veldig inn på han og.

 

Så jeg håper det ordner seg for dere, og at du tar utredningen likevel ting kan fort forandre seg... Lykke til!